Pierwsze tygodnie z instrumentem mają szczególne znaczenie, postawa jaką przyjmiemy prawdopodobnie już nie ulegnie zmianie, dlatego warto zmobilizować się do utrwalenia prawidłowych odruchów.

KONSEKWENCJE BŁĘDNEJ POSTAWY PODCZAS GRY NA GITARZE, to między innymi: ból pleców, ból ramion, ból nadgarstków, męczliwość podczas gry, trudności w realizacji wielu technik gitarowych, utrata jakości wydobywanego dźwięku. Wymienione problemy mają wpływ również na trudności z koncentracją podczas gry, powodują dyskomfort i często ograniczają możliwości techniczne, na przykład wykonanie szybkich przebiegów, które wymagają prawidłowego ułożenia dłoni.

Najczęstszą pułapką u początkujących muzyków jest pozorna wygoda podczas gry, często mamy ochotę się oprzeć, rozluźnić i odpocząć. Trzymanie ręki w powietrzu wydaje się zbędnym wysiłkiem, przecież „lepiej” jest ją zawiesić na gryfie. Niektórzy chcąc dokładnie widzieć, gdzie stawiają palce często kładą instrument lub garbią się. Pamiętajmy, że gra na instrumencie przynosi efekt, kiedy wkładamy w nią wysiłek i dobrze pożytkujemy przeznaczony na grę czas, należy zaufać wskazówkom, które pochodzą od doświadczonych nauczycieli i muzyków, a nie polegać na własnej wygodzie – w ten sposób nauczymy się grać w krótkim czasie z pozytywnym skutkiem.

Prawidłowa postawa początkującego gitarzysty:

– gryf skierowany w górę – ten aspekt ma wpływ na funkcjonalność zwłaszcza lewej ręki. Dzięki niemu możemy dosięgnąć nawet do strun basowych (grubszych) bez większego wysiłku, nie schylając się w tym celu. Kolejną zaletą są PROSTE PLECY. Aby gryf znajdował się wyżej, używamy PODNÓŻKA lub PODUSZKI, którą wsuwamy pod gitarę. W długiej perspektywie gry poduszka pomaga uniknąć bólu kręgosłupa, w przeciwieństwie do podnóżka, który powoduje dyskomfort przy dłuższej grze. Dzięki podniesieniu gryfu w górę możemy grać PROSTYM NADGARSTKIEM, co wpływa na swobodę ruszania palcami i komfort stawiania dźwięków. W takiej pozycji łatwiej jest też uderzać w struny prawą ręką, ponieważ struny są przechylone korzystniej w stosunku do rozmieszczenia palców, których nie trzeba dodatkowo obracać.

– kciuk lewej ręki na środku gryfu – kciuk, który „nie wystaje” z nad gryfu powoduje wysunięcie nadgarstka do przodu, co umożliwia operowanie palcami na wszystkich strunach oraz stawianie bardziej skomplikowanych kombinacji dźwięków. Koniecznie należy zwrócić uwagę na podtrzymywanie ręki w powietrzu, NIE NALEŻY ZAWIESZAĆ RĘKI NA KCIUKU, ponieważ ograniczy to zasięg palców oraz zmniejszy swobodę ich ruchu. Do wspomnianej postawy można się szybko przyzwyczaić, warto zdobyć się na wysiłek i położyć nacisk na przestrzeganie tej zasady, dzięki temu w krótszym czasie będziemy w stanie osiągnąć nieprzeciętny poziom zaawansowania.

– prawa ręka w powietrzu – prawa ręka służy zwykle do „uderzania” w struny i nie mówię tylko o graniu piosenek. Technika arpeggio (patrz punkt 7) czyli uderzanie strun pojedynczo również wymaga odpowiedniej dynamiki uderzenia. Nie jest wskazane trzymanie palców na strunach, dotknięta struna przestaje brzmieć. Zaleca się uderzanie strun „z powietrza”, oznacza to, że musimy trzymać rękę nad gitarą i nie opierać się o nią dłonią. Punkt oparcia ręki znajduje się wyłącznie na górnym brzegu pudła rezonansowego, to w zupełności wystarcza.